O książce: rok / Proza, którą tu mamy, jest oczywiście krótka. Ale wściekłości wystarczy na kilka powieści. Nie jest aż tak istotne, co dokładnie opisuje Burroughs i przeciwko czemu protestuje. Ważne są bezpośrednie działania, krzywa logika i krzywa mowa. Prawdziwy rewolucjonista stoi zawsze po obu stronach barykad, a jego głównym wrogiem jest ten z białą flagą. W „Here Ah Pooch” widzimy śmierć Majów, w „Alejce Tornad” widzimy morderstwo amerykańskiego snu. Na wszystko. I za wszystkie dobre rzeczy, w tym: „...dziękuję za Indian, niezbyt upartych, niezbyt niebezpiecznych, dziękuję za wytępione wilki i kojoty, dziękuję za „Zabić pedała w imię Chrystusa” naklejki, dziękuję za AIDS opracowany w laboratorium, dziękuję za naród donosicieli” Stąd dedykacja dla Johna Dillingera, stąd muzyka Gunnera Kelly’ego. Żeby tylko nie zbliżyć się do dziwaków, którzy nieuchronnie umrą na wirusa, którego sami zrodzili. Mówimy oczywiście o wirusie werbalnym, brzmiącym, a raczej dźwięcznym. Wystarczy opisać strach, a osoba będzie się bać. Wystarczy opisać śmierć dziwaków, a nastąpi ona natychmiast.